Φορτωμένα όνειρα μας ταξίδευαν τα σύννεφα
Ομως έβρεχε σπάνια ίσως γιατί αντίθετα απ’ ό,τι νομίζαμε
Οι μέρες γύρω απ’ το λαιμό μας είχαν γίνει παρελθόν
Κι οι νύχτες αργοπορημένες από μια απροσδόκητη αδράνεια
Ενώ απ’ την άδεια πια πλατεία μία βοή κατηφόριζε
συμβολίζοντας λέξεις.
Οταν αργότερα η σκέψη καθάρισε τα πάντα ήταν αριθμοί
Ενας ατέλειωτος κήπος από συμβολισμούς και κρίνα
Ετσι αισθανόμασταν τυχεροί που μας δώρισε η μοίρα ένα πριόνι
Για να τρυπήσουμε το χτες, ένα καρφί για να κρεμάσουμε το αύριο
Και μια ολόκληρη ζωή για ν’ απολαύσουμε το τώρα.
Υστερα ξυπνούσαμε καθώς δάκρυ καυτό αυλάκωνε τα πρόσωπα
Εντρομοι γιατί πάλι το δρόμο είχαμε χάσει
Και τώρα πια σκοτείνιαζε νωρίς και φοβόμασταν.
Νίκος Μυλόπουλος
Όνειρα σε συνέχειες (Σαιξπηρικόν, 2012)
Regarding Poetry 