Ένα, δυο. Ένα οκτώ καρώ.
Σηκώνεται απαλά η άμμος
από το βυθό καθώς περνάς
μες στο νερό.
Μέσα στο σύννεφο
είναι και η θύμηση η δικιά μου.
Μα μη μου πεις καλημέρα.
Λάμψεις στο υγρό σου σπίτι
κι αυτό το παλιό λιμάνι εδώ.
Εδώ βρίσκομαι εγώ.
Ψάρι χρυσό
σχισμένο στα δυο
από ένα οχτώ καρώ
κι απ’ όλους τους θανάτους -ακούς αγάπη μου;
ίσως αυτός να πονάει πιο πολύ.
Γιατί δεν είναι θάνατος, ούτε ήταν ποτέ.
Και είναι τόσα που θέλω να σου πω αγάπη μου
μα τα ψάρια τα μισά δε μιλάνε
ούτε τραγουδάνε
μα περιμένουν
στο λιμάνι
το μικρό Τζακ
-όχι το μεγάλο μα τον Ποσειδώνα!
να φέρει επιτέλους
εκείνο το κομμάτι το γυαλί
για να σπάσει και να ενωθεί.
Σηκώνεται απαλά η άμμος
από το βυθό καθώς περνάς
μες στο νερό.
Μέσα στο σύννεφο
είναι και η θύμηση η δικιά μου.
Μα μη μου πεις καλημέρα.
Λάμψεις στο υγρό σου σπίτι
κι αυτό το παλιό λιμάνι εδώ.
Εδώ βρίσκομαι εγώ.
Ψάρι χρυσό
σχισμένο στα δυο
από ένα οχτώ καρώ
κι απ’ όλους τους θανάτους -ακούς αγάπη μου;
ίσως αυτός να πονάει πιο πολύ.
Γιατί δεν είναι θάνατος, ούτε ήταν ποτέ.
Και είναι τόσα που θέλω να σου πω αγάπη μου
μα τα ψάρια τα μισά δε μιλάνε
ούτε τραγουδάνε
μα περιμένουν
στο λιμάνι
το μικρό Τζακ
-όχι το μεγάλο μα τον Ποσειδώνα!
να φέρει επιτέλους
εκείνο το κομμάτι το γυαλί
για να σπάσει και να ενωθεί.
Regarding Poetry 