Οκτώ καρώ – Marigó Carmen

Ένα, δυο. Ένα οκτώ καρώ.

Σηκώνεται απαλά η άμμος

από το βυθό καθώς περνάς

μες στο νερό.

Μέσα στο σύννεφο

είναι και η θύμηση η δικιά μου.

Μα μη μου πεις καλημέρα.

Λάμψεις στο υγρό σου σπίτι

κι αυτό το παλιό λιμάνι εδώ.

Εδώ βρίσκομαι εγώ.

Ψάρι χρυσό

σχισμένο στα δυο

από ένα οχτώ καρώ

κι απ’ όλους τους θανάτους -ακούς αγάπη μου;

ίσως αυτός να πονάει πιο πολύ.

Γιατί δεν είναι θάνατος, ούτε ήταν ποτέ.

Και είναι τόσα που θέλω να σου πω αγάπη μου

μα τα ψάρια τα μισά δε μιλάνε

ούτε τραγουδάνε

μα περιμένουν

στο λιμάνι

το μικρό Τζακ

-όχι το μεγάλο μα τον Ποσειδώνα!

να φέρει επιτέλους

εκείνο το κομμάτι το γυαλί

για να σπάσει και να ενωθεί.

Σηκώνεται απαλά η άμμος

από το βυθό καθώς περνάς

μες στο νερό.

Μέσα στο σύννεφο

είναι και η θύμηση η δικιά μου.

Μα μη μου πεις καλημέρα.

Λάμψεις στο υγρό σου σπίτι

κι αυτό το παλιό λιμάνι εδώ.

Εδώ βρίσκομαι εγώ.

Ψάρι χρυσό

σχισμένο στα δυο

από ένα οχτώ καρώ

κι απ’ όλους τους θανάτους -ακούς αγάπη μου;

ίσως αυτός να πονάει πιο πολύ.

Γιατί δεν είναι θάνατος, ούτε ήταν ποτέ.

Και είναι τόσα που θέλω να σου πω αγάπη μου

μα τα ψάρια τα μισά δε μιλάνε

ούτε τραγουδάνε

μα περιμένουν

στο λιμάνι

το μικρό Τζακ

-όχι το μεγάλο μα τον Ποσειδώνα!

να φέρει επιτέλους

εκείνο το κομμάτι το γυαλί

για να σπάσει και να ενωθεί.

Κρύο ψάρι – Marigó Carmen

Κρύο ασημένιο του θανάτου

Γλυκιά λάμψη θα χαθεί

Μη χάνεσαι, μη

Που πας;

Μα γυρισμός από ‘κει δεν υπάρχει

Εκεί θα ‘ρθω κι εγώ

Τα λέπια μου σαν τα δικά σου θα φύγουν

Κρύα κι εγώ

Και ακούνητη

Και διαλυμένη

και τίποτ

μα όχι, να…

όχι ξανά

Διεθνής Κουζίνα – Δημήτρης Βέλλας

Η απάτη μαγειρεύεται
με μικρές δόσεις αλήθειας.
Τρώγεται με ικανές ποσότητες
οκνηρής ελπίδας.
Το έγκλημα μαγειρεύεται με αίμα
σε ψυχρές πλάτες αδιαφορίας
πάντα για μεγάλες δόσεις κερδών.
Σερβίρεται με άφθονο τρόμο.

Δημήτρης Βέλλας

Οι λέξεις – Διονυσία Καρνέση

Τι αντικοινωνικά πλάσματα οι λέξεις!
Δεν εννοούν να σεβαστούν τον ΚΟΚ.
Οδηγούν υπό την επήρεια
επικίνδυνων, διεγερτικών ιδεών
και απαγορευμένων αισθημάτων.
Παραβιάζοντας
το ανώτατο όριο ταχύτητας
περνάνε με το κόκκινο του πάθους
τραβώντας ξέφρενα για τη μετωπική
με την αλήθεια.

Διονυσία Καρνέση

Επιθυμίες – Πόπη Αρωνιάδα

Μ’ ένα είδος γέλιου
ή θάρρος,
ζήση ή περιέργεια αχόρταγη,
σταλάζοντας κερί
καμένου τάματος
στις τρύπες
πυροβολημένης βάρκας,
για να περάσω λίμνη στεναγμών
κατακτώντας
όχθες παραδείσου.
Δε μ’ άγγιξαν οι οδυρμοί,
τσίγκινοι, απατηλοί
από το στήσιμο του κάστρου.
Τρίβω τα χέρια σαν δαδιά
σπίθα να δώσουν
στ’ όνειρο
φτερά στη βάρκα μου να βάλω,
γυμνή, μικρούλα,
τόση δα
το όλα του κόσμου να γυρίσω
πιωμένη άκρατο κρασί
κόκκινα όλα
να τα βλέπω
να φύγω πλήρης έρωτα,
αισθήσεων και αισθημάτων.

Πόπη Αρωνιάδα

Ιστοί βαθιάς αλήθειας (Γαβριηλίδης, 2015)

Η έρημος – Μαίρη Ευσταθίου

Ένας Σασσανίδης Ιρανός ιππέας
νιώθοντας νοσταλγία πατρογονική για την έρημο
κίνησε για τα κάστρα της Ιορδανίας
και της Συροπαλαιστίνης.
Ψάχνοντας την ανόθευτη γλώσσα
που απορρέει από τη θεωρία της Καταστροφής
και το έπος της Δημιουργίας
επιχειρεί απόδραση από το παζάρι
κι αναλαμβάνει ταξίδι μεγάλο
την αθανασία για νά ‘βρει.
Στο δρόμο συναντά
τη μορφή του ηγεμόνα
ένθρονου βασιλέα ή παντοκράτορα
πάνω σε βάθρο
με φτερωτά λιοντάρια,
να εποπτεύει τον στρατό
που προελαύνει προς την Δαμασκό.
Θυμήθηκε το τόξο του.
Τό ‘χε μαζί σ’ ένα θηκάρι
από τότε που κυνηγούσε ελάφια.
Τώρα σαϊτεύει καταπάνω
στα χρυσά φύλλα
του Δέντρου της Ζωής
που θάλλει ακόμη
στα υπόγεια της ερήμου
στο Δάσος των Κέδρων,
όπου η Ιστάρ,
μες τα βαθιά της πέπλα τυλιγμένη,
κατάφορτη από λαζούρια και νεφρίτες,
μάγισσα κακή,
περιμένει ακόμη
τον Γιλγαμές.

Μαίρη Ευσταθίου